Onze zoon sliep lange tijd heel slecht, hele nachten zat ik wanhopig naast zijn bedje in de hoop dat hij zou slapen.

Zachtjes zong ik liedjes, mijn favorietje liedje was "Onderweg". Wat heb ik dat vaak gezongen voor mijn toen één jarig kind. Later zongen wij het samen in de auto, luidkeels! Nu is Tjeerd bijna 12 jaar oud, speelt al aardig gitaar, gek geworden van Queen. Toch hoop ik stiekem dat hij op een dag toch dat liedje pakt, ons liedje: "Onderweg".

Wij zijn er 9 maart in Rotterdam, ben bijna onderweg....

Anneke

Aan Caroline Missinne en andere geïnteresseerden: de verkoop voor de voorstelling op Hemelvaartsdag in Oostende is begonnen. Wees er snel bij voor een goed plaatsje!
Groetjes.

Grijs is hij geworden, goed grijs. Mooi grijs ook. Een flinke bos haar als vroeger, maar nu wel zo dun dat het gebouw toch bijna in elkaar zakt. Als dat maar goed gaat. Zelf staat hij nog fier rechtop voor een AOW’er. Rust is wat hij uitstraalt. Heel anders dan de recalcitrantie van vroeger. Of was die maar gespeeld? Was dat de flow waarin de wereld hem plaatste?

Nu is hij de integriteit in persoon, vriendelijk, zelfbewust, open. Bereid tot contact, maar niet tot elke prijs. Gelegenheid tot benaderen binnen zijn eigen grenzen.

Liefde is belangrijk in zijn leven. Vrouwen ook, vriendinnen - ongetwijfeld een prima jaren-70-leven achter de rug. En belangstelling genoeg, ook dat. Het charisma groeide met de jaren. Nog slechts één liefde in zijn leven, Anja, als constante basis om mee oud te worden.

Stabiel, dat is het woord. Balans. De dood van zijn jeugdvriend en levenskunstgezel - al 10 jaar geleden - deed pijn, maar kreeg hem niet van zijn stuk. Hij wist het verdriet zingend te doorstaan.

Er zullen er zeker zijn geweest die hem vroeger geen lang, zeker geen stabiel leven hebben gedacht. De tijd van jeugdige rebellie en succes hebben hem van een vrolijke HBS’er laten afglijden tot een door vrouwen verlaten rocker met de obligate overvloed van alcohol en drugs. In paniek over hoe het verder moest. Heksensabbath, Nacht en ontij…

In die toestand heeft hij zich teruggetrokken in de Drentse wildernis, een geleende verlaten boederij waar hij met Lennaert probeerde het leven weer op te pakken. De LP die daaruit werd geboren vertoonde dezelfde psychedelische chaos als hun leven van dat moment. “Ach”, zei hij veel later, “We wilden gewoon een soort Sgt. Pepper’s Lonely Heart Club Band maken, maar dan mooier.” Hm…

Toen hij zijn leven weer op het droge had getrokken, keerde hij terug met een CD die hij zelf had geproduceerd. Onverwacht heldere muziek, open, leuk, toegankelijk. Zichzelf vernieuwd. Sindsdien verschijnt elke 3 jaar een nieuw album, telkens mooier, telkens doorleefder.

Optreden was vroeger een crime. Hij kreeg vaak ruzie met het publiek dat de psychedelische studiogeluiden van de LP’s wilde horen, maar een brave acoustische versie kreeg. In zijn hart is hij toch altijd die nette HBS’er gebleven.

Vanaf de jaren ’90 heeft hij een vaste band. Een groep die muziek is, en waarmee hij zich sterk verwant voelt. Ernst Jansz van Doe maar, Jan Hendriks, een van de beste gitaristen die we hebben, Klezmervioliste Monique Lansdorp, acoordeonist Åke Danielsson: heerlijk treurige melodielijnen trekken ze samen uit hun instumenten. Met hen is Boudewijn op zijn best en is zijn balans compleet. Onder vrienden. En nu ook onder famillie. Optreden blijft zijn tol eisen, maar het is is een genot geworden.

Dit seizoen is de laatste grote tour. 67 jaar is hij inmiddels en hij wil hierna alleen nog korte optredens verzorgen, die hij zelf uitzoekt. Tot rust komen. Tot rust gekomen. De titel van de tour komt uit het lied Prikkebeen: Vaarwel, misschien tot ziens.

Boudewijn de Groot, sterke, eenzame fietser.

Ik vergeet door alle verbazing om een gelukkig 2013 te wensen aan Boudewijn en Anja en familie en iedereen die meehelpt deze mooie website bij te houden.
Groet, Anneke

Tot mijn verbazing zie ik op de website van radio 5 dat volgspot op 3 januari 2013 over Hitchkok gaat, is deze wijziging doorgegeven aan Boudewijn, of maken zij een fout?