Ik weet nog goed de eerste keer dat ik ergens op moest treden

Was op een zaterdagavond in 'De Kolenkit' een kerk in Amsterdam-West

Ik was er met de tram vanaf't centraal station naartoe gereden

Gitaartje in een plastic hoes want het regende als de pest

Een zaaltje met wat neonlicht en vijfentachtig stoeltjes

Waarop vijfentachtig brave jongelui van de Hervormde Kerk

Spijkerbroeken, kokerrokjes, frisgewassen smoeltjes

En een stel blije vrijwilligers van het bijbel-agogenwerk

En daar stond ik met mijn Spaanse gitaar

Nerveus en met een kop als vuur

Acht liedjes had ik op mijn repertoire

Voor een optreden van een uur

Dus ik kuchte wat en ik lachte wat en ik stemde mijn gitaar

En zong de hele handel doodleuk twee of drie keer achter elkaar

Maar ze vonden het mooi en ik reed opgelucht terug naar het station

Mijn zuurverdiende geeltje in mijn zak

Het regende nog steeds maar in de tram daar scheen de zon

Vanaf nu zat ik in het vak

Het was een mooie tijd

We hadden pret voor tien

Het was één waanzinnig feest

Dus mocht ik jullie niet meer zien

Het is mooi geweest

Een mooie zomerdag op weg naar een tent in Roeselare

Een optreden om halftien dus we hadden tijd genoeg

Ramen open, beetje wiet, de wind in onze haren

Gitaartje in de kofferbak, totlennaert opeens vroeg:

Er zijn nou al een hele tijd geen borden langsgekomen

Hadden we er al intussen nietzo'n beetje moeten zijn?

Maar in België stonden borden vroeger meestal achter bomen

Of achter geparkeerde auto's of ze waren onleesbaar klein

Dus ik zei: maak je geen zorgen, schat

We komen heus nog wel op tijd

Maar intussen reden we al een uur of wat

In volslagen eenzaamheid

En toen opeens ontwaarde To een bord dat duidelijk was neergezet

En waarop met grote letters te lezen stond: welkom in Nazareth

En terwijl ik welgemoed en onbezorgd een verse joint opstak

En we dapper verder tuften met z'n tweeën

Was het Lennaert die bedrukt de omineuze woorden sprak:

Godsamme, Bo, we zijn te vergerejen

Met vier vage hippies in een boerderij op het platteland van Drenthe

Perzische tapijten op de vloer, wolken wierook in de lucht

Grootse plannen voor een beatband, veel geklets en weinig centen

Ik dacht wel ver vooruit - dacht ik - maar het was een jammerlijke stap

terug

De dagen traag en ijzig blauw en koud en zwart de nachten

Binnen was de rook en ook de sfeer vaak om te snijden

Zelfs mijn lief was niet in staat mijn doffe wanhoop te verzachten

Dit bedoelde ik niet toen ik ooit zong 'er komen andere tijden'

In het westen had ik To vaarwel gezegd

Abrupt en harteloos

Ik had nog wel een soort van uitgelegd

Dat ik voor Engelse teksten koos

Maar na een maand of wat dacht ik: ze kunnen me wat, er wordt alleen

maar slap geouwehoerd

En toen heb ik het hippievolk met wierook en al naar buiten gebonjourd

De lente kwam, de zomer ging, de herfst hing over het veld

Ten einde raad had ikmijn lief verlaten

En op de laatste warme dag heb ik Lennaert opgebeld

Ik heb spijt, zei ik, we moeten praten

Ik heb ook nog een jaar getourd met Sjon, Piet, Ernst en Henny

Een bandje dat vooral bestond uit talent en goeie wil

Nauwelijks ervaring met elkaar dus iedereen zei: dat ken-nie

Maar we hadden lol en we wilden graag dus dat maakte veel verschil

En zo reden we in een ouwe Eend en een comfortabele Toyota

Een zomer en een winter lang van Oostende tot Maaseik

En dat het vaak belazerd klonk interesseerde ons geen jota

Muziek is wa tje voelt, zei Ernst, en we gaven hem groot gelijk

Trouwens er waren meiden zat

Genoeg voor iedereen

Dus hadden we een slechte show gehad

Dan hielpen zij ons er overheen

Na een jaar zijn we gestopt zoals we ook hadden gepland

Ik heb veel van ze geleerd dankzij hun vriendschap en talent

Twee jaar later belde Henny omdat Ernst hem had gevraagd

In zijn bandje mee te doen op basgitaar

Ik weet niet of ik het kan, zei hij, maar ik doe ik het wel heel graag

Wat vind jij? En ik zei: doe maar.

Een zondag in november in de Haarlemse concerthal

Pas gerenoveerd en om de hoek van Lennaerts monument

Een chique zaal met orgel, pijpen die glommen als een kerstbal

Iedereen zat klaar voor een uniek evenement

Een marathon die inclusief de pauzes negen uur zou duren

Ter gelegenheid van Lennaerts sterfdag precies driejaar daarvoor

Het grootste deel van ons repertoire zou ik zingend naar boven sturen

Dus ik hoopte dat hij het horen zou daar achter de hemelpoort

Al met al een fluitje van een cent

Ik zou er zo weer gaan staan

Bovendien had ik een meesterlijke band

Zodat er niks mis kon gaan

Na afloop zei een mevrouw ontroerd: wat een magistraal festijn

En wat eeuwig zonde toch dat Lennaert hier niet bij kan zijn

Deze marathon van jou was werkelijk één nostalgisch feest

Van ouwe nummers en herinneringen

Waarop ik zei: oké, maar was To er zelf nog geweest

Dan had ik hier niet zes uur zitten zingen